امروز : سه شنبه 9 آگوست 2016
تاریخ : 2016/08/09 - 11:20 ذخیره فایل ارسال به دوستان

شوریدگی احمدی نژادی یا عقلانیت اوبامائی

جوان فردا :شیخ پیش از آنکه شوریدگی احمدی‌نژادی داشته باشد، عقلانیت اوبامایی دارد، این روزها او بیش از آن که در تشویش هم آورد ٩۶ باشد، رویای ١۴٠٠ را در ذهن خود می‌پروراند

شیخ

کار نا تمام شیخ
کد مطلب : ۱۱۳۱۸۷
جوان فردا :شیخ پیش از آنکه شوریدگی احمدی‌نژادی داشته باشد، عقلانیت اوبامایی دارد، این روزها او بیش از آن که در تشویش هم آورد ٩۶ باشد، رویای ١۴٠٠ را در ذهن خود می‌پروراند
کار نا تمام شیخ
محمد مالی
به گزارش خبرنگار جوان javanefarda.ir  به نقل از گروه سیاسی: شاید اما قبای شیخ در پس غوغای ٨٨ دوخته شد، دولت شیخ نه مطلوب اصلاح‌طلبان بود نه مغضوب اصول‌گرایان اما پرتگاه پوپولیسم و تدلیس آن مرد! و کارنامه مردودی نخبگان جناحی، دو سر طنابی که در ٨٨ تکانیده و در ٩٢ از هم گسیخت را در ٩۶ به هم می‌رساند. از این روست که شیخ اگر در آوردگاه ٩٢ مرد فصل لقب گرفت و از واگرایی جناح ها به انجام رسید، در میدان ٩۶ منتج به همگرایی عقلای دو قطب سیاسی کشور خواهد شد تا برای اولین بار مرد وصل باشد در سپهر انتخابات ریاست جمهوری در ایران پس از ۵٧.

این اما تنها حادثه رخ داده پس از اردیبهشت ٩۶ نخواهد بود، بیش از این را باید انتظار کشید، نزدیکی و اجماع بین عقلای دو جناح حاکم موجب ریزش رادیکال‌ها از منتها الیه دو قطب سیاسی فعال شده و همزمان با انزوای جهانی بنیادگرایی، در عرصه داخلی، جنبش میان حالان و طبقه متوسط، نفسی اندوخته و نسبت به بازسازی جایگاه از دست رفته خود در کاست اجتماعی جامعه ایرانی همت می‌گمارند. و این به معنای فرصت تازه‌ای است که دولت دوم شیخ برای نوسازی جامعه مدنی در ایران ١۴٠٠ به دست می‌دهد و جز او به پشتوانه حضور تاریخی در سایه درخت سیب و کنار کارون و خطبه شورانگیز هفتاد و هشتی و اعتماد دستگاه‌های امنیتی؛ یارای چنین رسالتی نیست.

این جاست که اصلاح‌طلبان با هدف گذاری ریاست جمهوری ١۴٠٠ و اصولگرایان با امید به مجلس ١٣٩٨ روی شیخ، قمار صلح‌جویانه ای رقم خواهند زد تا شاید اما از این ستون به ستون شدن‌ها، حاجتی روا دارند. گو این که از تجربه تلخ و ناگزیرانه ایتلاف حداقلی امید در مجلس دهم نمی توان غافل شد، آن جا که دوربرگردان لاریجانی سرنوشت دیگری برای ماراتن عارف رقم زد و دولتیان با رهاسازی تنگه احد، شاید اما به عمد تصویری از مجلس مستقر برآوردند که نه مرحم درد باشد و نه نمک زخم.

چاقوهایی که در خاکستر کینه‌های سرنوشت مجلس دهم تیز شده اما از پیچش‌های راه آتی در اردیبهشت ٩۶ محسوب می‌شود، شیخ اما هر چه شطرنج باز قهاری باشد تا حل این دلخوری‌های درون جناحی نمی تواند تمام و کمال دلبسته یاران اصلاحی خویش و به ویژه حلقه عالیجنابان جماران تا دماوند باشد، هر چند فریاد رسایی از درون اردوگاه اصلاحات برخاسته باشد که عبور از شیخ ممکن نیست لیکن سرنوشت دوگانه سوز مجلس دهم، می‌تواند موضع جریان اصلاحی را از حمایتگر به تماشاگر فروکاهد و این همان چیزی است که دغدغه این روزهای شیخ است، شیخ در اندیشه رهیافتی است که هم ضمانت بخش اتمام وعده ها باشد، هم پایان بخش دغدغه ها و هم سفره‌های خالی و تنگ ملت را فربه تر از پیش و مطابق با انتظارات سوق دهد.

شیخ اما در این سه سال نه حزبی به پا داشت، نه جریان سیاسی مدعی و سوار بر مطالبات اجتماعی روانه کرد و نه حتی با گروه‌های غیر رسمی صاحب نفوذ وارد چالش شد، یکی به میخ و دیگری به نعل زد، او به واقع میانه احوال بود. نه بحران ساخت و نه از بحران ها باخت. او تصویری مجسم بر ساخت که نه می‌توان به پایش افتاده و تقدیسش کرد و نه از او عبور کرده و رضایت به ویرانیش داد. زیرکی شیخ، شیبی آرام از تغییر نوع سیاست ورزی در جامعه ایرانی بنا نهاد که نه رفرم است، نه انقلاب و نه محافظه کاری؛ گر چه او دست علاقمندان این رویکردها را در نوازش دولت خود وا گشاد و کم ستیزه نشد، اما تقویت قابلیت اعتماد به دولتمرد یازدهم، سرمایه اجتماعی قابل اتکایی را از لابه لای طبقات زخم خورده این جامعه فراچنگ آورده که او را در کارزار ٩۶، جدا از حمایت عقلا و نافذان سیاسی، به کار خواهد آمد. این اما از درس هایی است که سه دهه حاشیه نشینی سیاست و زیست و تنفس در متن و عمق امنیت به شیخ نیک آموخته است.

این همه اما دقیقا همان دلایلی نیست که رای دهندگان ایرانی را متقاعد به انتخاب مجدد شیخ از صندوق‌های رای ٩۶ خواهد کرد. اتاق تخریب دولت پنهان اندیشه ای دیگر دارد و خرابی‌های بجا مانده، آواربرداری‌های نابخردانه و مچ گیری‌های ناجوانمردانه اگر چه جاده همواری را سامان نداده اما چرا و به راستی چرا راه شیخ از ٩٢ هموارتر می‌نماید. حال آنکه ادامه رکود و اقتصاد فلج همچنان پاشنه آشیل دولت مستقر بوده و در بر همان پاشنه ای می‌چرخد که در دولت‌های گذشته می‌چرخید.

پاسخ اما روشن است، در دوره انتقالی؛ این دولت ائتلافی است که می‌تواند از تاراج سرمایه اجتماعی بکاهد، و شیخ بدون مدعای استقرار دولت ملی، با حفظ و نگه داشت سرمایه‌های عقلانی بین جناحی و بدون جراحی ساخت انسانی قدرت راه را برای تعامل ملی گشود و در سایه این آرامش نسبی داخلی بود که دست بالا را در عرصه بین المللی گرفت. شیخ اگر در چهار سال نخست توانست بر زنجیره مین روبی از معضلات داخلی و تنش‌های بین المللی فایق آید، در چهار سال دوم صدارت جنگ مغلوبه خواهد شد، ملت به نیکی دریافته اند اگر دولت‌های ششم و نهم، در چهار سال بعدی دچار بحران تحمیلی یا خود ساخته شدند، این دولت یازدهم بود که در چهار سال اول با توالی بحران‌های داخلی و خارجی روبرو بود و چهار سال دوم او به واقع فرصتی است تا در شرایط تثبیت، نقشی از خود زند و راه خود رود.

روزهای آتی اما خالی از رویداد و حادثه نیست، به پیش که می‌رانیم؛ جعبه سیاه ورود آن مرد! به عرصه رقابت‌های انتخاباتی به زودی گشوده خواهد شد، فرار رو به جلوی دلواپسان با کاندیداسازی از چهره‌های صالح و مورد احترام نظامی رنگ خواهد باخت، تصویر تیره ای که سیاه نمایان با استفاده از بنگاه‌های خبرسازی خود از وضعیت اقتصادی امروز کشور می‌نمایند واقعی سازی خواهد شد، به تدریج مجال قیاس گذشته تحقیرآمیز گونی‌های لبریز از نامه و رانت‌های میلیارد دلاری و قاچاق محترمانه و بی بازگشت نفت و بستر فراهم کاسبی تحریم با امروزی که دولتمردان ادب اختیار کرده اند، فساد سیستماتیک از هم پاشیده و عذرخواهی در برابر اشتباه رواج یافته و خط قرمزهای جسورانه در برابر قانون از بین رفته است، فراهم می‌آید و شاید فرصت انتخابات ٩۶، آخرین میخ بر تابوت افشای افشاگری باشد که هیج گاه لیست پنهان در جیب خود را علنی نکرد.

فرصتی که با حمله گازانبری شیخ برای همیشه شبح تهدید پوپولیسم از دامن جامعه ایرانی زدوده خواهد شد، این بت باید شکسته شود، هراسی از تند روی نیست، ایرانیان به نیکی تجارب تلخ قانون شکنی عده ای بر فراز دیوارهای سفارت انگلیس و عربستان را آزموده‌اند و این امتیاز برای شیخ و رفقا باقی خواهد ماند که دست کم روی کاغذ و پشت میز مذاکره، منطق ایرانی را بر کرسی نشاده اند و این همان چهره ای است که ایرانیان مسلمان مدرن مراد گرفته اند و بازگشت به ادبیات لولویی و بگم بگم را هراسناکند.

از این منظر شیخ یکی از ماست. دستاوردهایی داشته و ناکامی هایی، با این تفاوت که او معتقد نیست به توسعه جامعه کلنگی! او خود را در امتداد تجارب پیشین می‌داند و یکی از ما، بر مقام موعظه جهانیان نمی نشیند، درس اخلاق نمی دهد تا اشکالات احتمالی مدیریت اجرایی پای محکمات نریزد، شیخ تلاشمند است تا متفاوت جلوه نکند که نیست و دیگران هم نبودند، تا فاصله دهشتناکی که در لایه ها می‌کاود تا گسل ها پدید آورد ترمیم شود.

حالا اما در آستانه آغاز کورس رقابت‌های نفس گیر ریاست جمهوری ٩۶، شیخ راهی جز ادامه راه آغاز گشته ندارد، او نه در قامت قهرمانی است که با پشت پا زدن به صندوقچه قدرت، نیروی اجتماعی عظیمی را پشتوانه یکی از نزدیکانش گسیل داشته و خود در سایه سار قدرت ایرانی در انتظار معجزه باشد و نه ژنرال شکست خورده و مغمومی را ماند که همه راه ها را رفته و سهمی از توفیق نیافته و بر زمین فرو افتاده است تا با کناره گیری، پهلوان مرده را عشق باشد. او نه این است و نه آن، شیخ یک کار ناتمام دارد تا مکتب او، نسل او و راه او بر تاریخ ایرانی ثبت و حک و ضبط شود، شیخ نا تمام اما رویای بی تعبیری است که یحتمل بازی قدرت در جامعه ایرانی را به هرج و مرجی غیر قابل کنترل تبدیل ساخته و شرایط کنونی، تاب آن را ندارد.

کار نا تمام شیخ راستی! نه در اردیبهشت ٩۶ که همانا در گرمای تابستان ١۴٠٠ رقم خواهد خورد، شیخ پیش از آنکه شوریدگی احمدی‌نژادی داشته باشد، عقلانیت اوبامایی دارد، این روزها او بیش از آن که در تشویش هم آورد ٩۶ باشد، رویای ١۴٠٠ را در ذهن خود می‌پروراند، او نه برای چهار سال که برای ١٢ سال آینده برنامه دارد، دستی که او در ١۴٠٠ بالا می‌برد همان کار نا تمام شیخ است، آنچه هاشمی نتوانست و احمدی‌نژاد نداشت، روحانی می‌تواند، می‌خواهد و دارد.

ارسال دیدگاه