هرچه گذشت تو را بیشتر شناختم

هرچه گذشت تو را بیشتر شناختم

مریم یحیوی

روزی که تو اعلام کاندیداتوری کردی من شاکی و عصبی بودم… حتی وقتی در میدان تجریش برایت تبلیغ میکردم با خودم میگفتم یکی از همین سیاستمداران است حالا اندکی بهتر از این و آن… شایدم نه… حتی وقتی به تو رای دادم درآن صف طولانی ۴ ساعته آفتاب خرداد ۸۸… باز هم گفتم من به امید تغییر رای می‌دهم و می‌دانم نخواهد شد…

در ظهر ۲۳ خرداد ۸۸ در میدان ونک که اولین باتوم را خوردم به تو فکر نمی‌کردم و امیدی هم به تو نبسته بودم، به‌خاطر حقم به خیابان امدم، در ۲۵ خرداد ۸۸ که تو را در کنار خیل مردم دیدم دلم گرم شد اما راستش را بخواهی گفتم همینجا تو کوتاه خواهی آمد…

وقتی ۳۰ خرداد ۸۸ پسر جوانی در ۱ متری من کشته شد و تمام لباس و صورت و دستانم خونی بود گفتم مهم نیست یک نفر باشیم یا میلیون‌ها نفر؛ من دادخواهم این ظلم را. حتی فکر نکردم تو آیا بعد از آن نماز جمعه ۲۹ خرداد ۸۸ با مردم می‌مانی یا مثل همه سیاست‌مداران منفعت‌طلب این روزها سکوت می‌کنی…‌

هر چه می‌گذشت تو را بیشتر می‌شناختم؛ روزهایی که گفتی امید بذر هویت ماست… روزی که به اعدام فرزاد کمانگر واکنش نشان دادی…‌ روزی که گفتی ارتباط من با شما قطع می‌شود ولی من از این راه برنمی‌گردم. تو در تمام این روزها برای من آشناتر می‌شدی.

وقتی زندان بودم فهمیدم تو را به حصر بردند. وقتی از زندان بیرون آمدم فهمیدم یارانت و همه تو را تنها گذاشته‌اند و تو همچنان پای حرفت، پای مردم ایستاده‌ای. و همچنان شناختم از تو بیشتر شد.

راستش را بخواهی برای اولین بار بود به رای دادن و انتخابم افتخار کردم! روزهای آبان ۹۸ دوباره منتظرت بودم . وقتی بیانیه اعتراضی‌ات و همراهی‌ات با مردم منتشر شد دوباره به رای دادنم و انتخابم افتخار کردم. در خرداد ۱۴۰۰ که کنار صدای بی‌صدایان ایستادی… من که مبارزه و هویت خودم را از جنبش سبز آموخته بودم این را مدیون تو هستم.

اینک در دوازدهمین سال حصر ظالمانه هستی. هشتاد ساله شده‌ای. مبارک است! اما ما می‌دانیم نه دیوارهای بلند کوچه اختر نه هیچ دیواری تا حال نتوانسته هیچ وفادار به ملت را به حصر و فراموشی بکشد، از مصدق تا میرحسین موسویاا